Ciekawe praktyki w Sportingu Lizbona

Cała trójka, która jest związana ze Sportingiem kontraktami do 2016 r., stała się przedmiotem transakcji między klubem a funduszem Sporting Portugal Fund, który jest powiązany z Banco Espirito Santo. 15 proc. 22-letniego Wolfswinkela wyceniono na 975 tys. euro, 23-letniego Insui na 525 tys., a 18-letniego Rubio na 450 tys. Łącznie klub zarobił prawie 2 mln euro. Istniejący od sierpnia fundusz jest w tym momencie współwłaścicielem praw do 15 piłkarzy rywala Legii. Od lata klub zarobił na nich blisko 12 mln euro.

Jeśli na holenderskiego napastnika, który w tym sezonie w 13 meczach strzelił siedem goli, znajdzie się chętny gotowy wyłożyć zapisane w kontrakcie 22 mln euro odstępnego, to Sporting dostanie tylko 20 proc. tej sumy, ale i tak zarobi. 15 proc. trafi do portugalskiego funduszu, a połowa do Quality Football Ireland Limited, któremu sprzedano połowę udziału "w piłkarzu", gdy tylko trafił do klubu z Lizbony. Z punktu widzenia finansów Wolfswinkel jest "lwem" tylko w jednej piątej.

Jaki jest sens tych operacji? Poza pieniędzmi, które klub dostaje bez potrzeby pozbycia się piłkarza, to również dzielenie ryzyka. Klub, oddając np. połowę udziałów "w piłkarzu", pozbywa się połowy sumy, jaką może uzyskać z jego transferu, ale też traci tylko połowę tego, co za niego zapłacił, jeśli ten nie spełni oczekiwań. Funduszowi inwestycja w dobrego piłkarza może przynieść gigantyczny zysk.

System nazywany thirdparty ownership jest dość mocno krytykowany jako sprowadzający piłkarza do roli towaru, który można dowolnie podzielić i sprzedać w kawałkach. Krzywo patrzy na niego FIFA. W Anglii zabroniono go kilka lat temu po skandalicznych i niejasnych operacjach finansowych przy transferach do West Hamu Argentyńczyków Javiera Mascherano i Carlosa Teveza. Obaj byli "własnością" klubu, ale też dwóch innych spółek należących do irańskiego biznesmena Kii Joorabchiana. We Włoszech dopuszcza się współwłasność piłkarza, gdy stronami są kluby, ale już nie thirdparty ownership.