Czego spodziewać się po potencjalnych rywalach? Losowanie we wtorek

OFK Titograd Podgorica (Czarnogóra, 320. miejsce w rankingu UEFA, współczynnik 3,000)

Podgorica w przeszłości nazywała się Titogradem, na cześć byłego przywódcy Jugosławii, Josipa Broz Tity. Potencjalny rywal Legii zmieniał nazwy od 1951 roku, gdy został założony. W 2016 roku drużyna zdobyła po raz pierwszy mistrzostwo Czarnogóry, a dwa lata później postawiła na nazwę OFK Titograd. Wspomniany sukces był jedynym w historii klubu. Zespół rozgrywa mecze na stadionie FK Mladost, który może pomieścić 2000 widzów. Drużyna zasłynęła też faktem, że na poziomie trzeciej ligi pokonała w 1997 roku 15:0 FK Cetinje.

Trenerem zespołu jest doświadczony Dragoljub Djuretić. 64-letni szkoleniowiec doprowadził w poprzednim sezonie zdobywcę krajowego pucharu z 2018 roku do czwartego miejsca w lidze. OFK zdobyło 57 punktów, tracąc do mistrza, Sutjeski Niksić, siedemnaście "oczek". W składzie znajdują się przede wszystkim przedstawiciele krajów byłej Jugosławii. Wyjątkiem są koreański pomocnik Daehon Jung, czy napastnicy z Senegalu i Kamerunu: Mendy Mamadu oraz Elie Matouke. W poprzednim sezonie przygoda klubu z Podgoricy w el. LE nie trwała długo i skończyła się w pierwszej rundzie po porażce w dwumeczu 1:2 z B36 Torshavn z Wysp Owczych.

Torpedo Kutaisi (Gruzja, 327. miejsce w rankingu UEFA, współczynnik 2,750)

Rozgrywki ligowe w Gruzji trwają. Aktualnie Torpedo zajmuje czwarte miejsce z dorobkiem 30 punktów. Klub z Kutaisi jest też aktualnym zdobywcą krajowego pucharu. Biało-czarni zdobyli w historii cztery mistrzostwa Gruzji. Poprzedni sezon był zaś najbardziej udanym w historii gry w Europie. Torpedo dostało się aż do fazy play-off el. Ligi Europy, pokonując wcześniej Vikingur Gora z Wysp Owczych (7:0) oraz 5:4 FK Kukesi z Albanii. Pogromcą okazała się dopiero bułgarska ekipa Łudogorca Razgrad, która zwyciężyła 5:0.

Trenerem Torpedo jest 41-letni Kakhaber Chkhetiani. W składzie znajduje się m.in. były piłkarz Pogoni Szczecin, Mate Cincadze. Najlepszym strzelcem jest zaś 25-letni Budu Zivzivadze, który w szesnastu meczach strzelił dziesięć goli. Klub rozgrywa swoje mecze na przestarzałym obiekcie im. Ramaza Szengeli. W 2010 roku stadion przeszedł remont - ławki zastąpiono wtedy krzesełkami. Na trybunach zasiadać może ponad 12 tysięcy widzów.

Flora Talinn (Estonia, 332. miejsce w rankingu klubowym UEFA, współczynnik 2,500)

Mistrzem Estonii jest aktualnie Nomme Kalju, lecz to Flora przewodzi trwającym rozgrywkom z dorobkiem 40 punktów po rozegraniu 15 meczów. Trenerem jest zaledwie 32-letni Jurgen Henn. W składzie zespołu ze stolicy Estonii próżno szukać obcokrajowców - jedynym jest Anselmi Nurmela, prawy obrońca z Finlandii. W klubie występuje Kontantin Vassiljev. W tym sezonie piłkarz znany z Piasta i Jagiellonii strzelił pięć goli i miał dziesięć asyst.

Flora jedenaście razy w historii świętowała mistrzostwo kraju (ostatni raz w 2017 roku), a siedem razy zdobywała puchar Estonii. W poprzednim sezonie ekipa ze stolicy odpadała po pierwszych meczach el. Ligi Mistrzów i Europy. Najpierw przegrywając w dwumeczu 2:7 z Hapoelem Beer Szewa, gdzie pracował Łukasz Bortnik, a następnie 0:7 z APOEL-em Nikozja. Flora rozgrywa swoje mecze na A. Le Coq Arena, która mieści 15 tysięcy osób i została wybudowana w 2001 roku.

College Europa FC (Gibraltar, 350. miejsce w rankingu UEFA, współczynnik 2,000)

Europa FC ma na koncie siedem mistrzostw Gibraltaru. W ostatnim sezonie drużyna zajęła drugie miejsce, przegrywając z Lincoln FC o dwa punkty. Trenerem zespołu jest  49-letni Hiszpan Rafael Escobar. W składzie brakuje zaś powszechnie znanych zawodników. Najlepszym strzelcem drużyny jest Tjay De Barr. 19-latek strzelił 21 goli w 29 meczach. Klub ma też trzech aktualnych reprezentantów Gibraltaru. Poza De Barrem, są to skrzydłowy Liam Walker oraz środkowy obrońca Ethan Jolley. 

Europa FC rozgrywa swoje mecze na Victoria Stadium, obiekt może pomieścić blisko 5000 widzów i ma sztuczną nawierzchnię. Przygody drużyny w europejskich drużynach nie trwają długo. W ostatnim sezonie eliminacje LE zakończyłī się dla ekipy z Gibraltaru na meczu z FK Prisztina, która wygrała łącznie 6:1.

Sant Julia (Andora, 407. miejsce w rankingu UEFA, współczynnik 1,250)

W poprzednim sezonie klub z Andory przegrał 1:4 we wstępnej rundzie eliminacji LE. Teraz drużyna zmierzy się o awans do pierwszej rundy z Europa FC. Największym sukcesem międzynarodowym był występ w drugiej rundzie el. Ligi Mistrzów i... porażka 0:9 z Lewskim Sofia.

Sant Julia po 21 meczach Primera Division ma na koncie 45 punktów. Drużyna ma na koncie dwa mistrzostwa Andory i złożona jest głównie z Hiszpanów oraz Francuzów. Trenerem jest 59-letni Luis Blanco Torrado. Mecze odbywają się zaś na Estadi Comunal d'Andorra la Vella. Obiekt mieści nieco ponad 1500 osób.

Gzira United (Malta, 418. miejsce w rankingu UEFA, współczynnik 1,000, krajowy - 1,025)

Najniżej notowany przeciwnik, na którego Legia może trafić w losowaniu pierwszej rundy eliminacji. Gzira istnieje od 1948 roku, a jej największym sukcesem jest zdobycie krajowego pucharu ponad 45 lat temu. W zeszłym roku United po raz pierwszy drugi zagrali w europejskich pucharach. W debiucie, przygoda była krótka i zakończyła się porażką 0:9 z Brann Bergen w PZP. W poprzednim sezonie Gzira ograła 4:1 Sant Julia we wstępnej rundzie, a w kolejnej fazie zakończyło się na porażce 0:5 z serbskimi Radnićkami Nisz.

W poprzednim sezonie maltańskiej Premier League, Gzira zajęła trzecie miejsce z dorobkiem 50 punktów i stratą ośmiu "oczek" do mistrza, Valetta FC. Trenerem od nowego sezonu jest Giovanni Tedesco, który ma do dyspozycji kilku graczy spoza Malty. Najciekawsze CV mają 27-letni Włoch Gianmarco Conti, którego karta zawodnicza należała kiedyś do AC Milan oraz strzelec sześciu goli, 25-letni Kameruńczyk Justin Mengolo. Napastnik ma za sobą grę dla Omonii Nikozja, Lewskiego Sofia, czy Astry Giurgiu, z której trafił do United w 2019 roku. Gzira rozgrywa swoje mecze na MFA Centenary Stadium, który wchodzi w skład kompleksu Ta’ Qali Stadium. Na trybunach zasiąść może do dwóch tysięcy widzów.