Grzegorz Bronowicki: Ja się nigdy nie poddaję

Po zabiegu artroskopii chyba odetchnął pan z ulgą. - Teraz wiem, że istnieje szansa, nawet duża, abym zdążył do Euro. Potwierdził to zresztą doktor Robert Śmigielski, który mnie operował. Rozpocząłem wyścig z czasem. Istniała obawa, że może mieć pan uszkodzone więzadła. - Tak, ale pesymistyczne prognozy się nie potwierdziły. Zbadano mi kolano i powiedziano, że jest dobrze. Więzadła mają zachowaną swoją ciągłość. To najistotniejsza informacja. Bo gdyby coś nie było w porządku, to czekałaby mnie przecież półroczna przerwa. To byłby dramat. A tak, wyczyszczono mi łąkotkę. Miałem miejscowe znieczulenie, zabieg nie trwał długo, a jego przebieg śledziłem na monitorze. Zostaje pan w Warszawie, czy wraca do Belgradu? - Właściwie to już rozpocząłem rehabilitację, która jest przeprowadzana w Warszawie, więc zostaję. Nie wiem, czy pozostanę w Polsce aż do rozpoczęcia niemieckiego zgrupowania. Jeśli wszystko będzie przebiegało po mojej i lekarzy myśli, szybko się wyleczę, będę w stanie trenować, to zapewne wrócę jeszcze do Belgradu i pomogę swojemu zespołowi. Oby nie za szybko, bo można przedobrzyć. - Zapewniam, że jestem pod dobrą opieką. Ludzie, którzy się mną zajmują, znają się na swojej robocie, a ja nic więcej poza tym, co mi zalecą, nie mam zamiaru robić...