Jacek Zieliński: Barcelona to inny kaliber

Czy coś z obserwacji da się wykorzystać w Legii? Jeśli chodzi o pierwszy zespół, trudno czerpać z niego wzorce. To nie jest model dla Legii. Do Barcelony przychodzą zawodnicy ukształtowani, ze znakomitymi umiejętnościami technicznymi i zdolnościami motorycznymi. Praca trenerów polega przede wszystkim na pielęgnowaniu tych cech, a nie na kształtowaniu, jak ma to miejsce w Legii. Szkolenie najmłodszych polega na nauce techniki i taktyki indywidualnej. Taktyka zespołowa dotyczy tylko juniorów. Poza tym pierwsza drużyna ma siedmiu trenerów oraz dwóch masażystów i lekarza. Czy rozmawiał Pan z trenerem Frankiem Rijkaardem i gwiazdami Barcelony? Od początku mojej wizyty zaznaczono, że będzie to bardzo trudne. Byłem tam incognito, niejako z boku. Oglądałem treningi jak dziennikarze, zza krat. Nie kręciłem się po szatniach. Miałem tłumaczkę oraz opiekunów i oni odpowiadali na moje pytania. Ale i tak na wszystkie nie odpowiedzieli. Każdy klub ma swoje tajemnice. Czy robił Pan notatki? Tak, ale niewiele ich mam. Trening to głównie zabawa w dziada i trochę gierek. Wynikało to z krótkiego mikrocyklu treningowego Barcelony w tym okresie. Ale miło było popatrzeć, jak podczas gry w dziada, piłka chodzi między Ronaldinho, Messim, Iniestą i Deco. Wiele mówi się o reżimie panującym w zachodnich klubach. Uwierzcie, to mit. Trenera Rijkaarda w ogóle nie słyszałem. Nie podnosi głosu i nie używa gwizdka. Nikt nad nikim nie stoi z batem. Tam wszystko opiera się na zaufaniu do zawodnika. Każdy ćwiczy z uśmiechem.