Kucharz na ostro: Jaki syndrom wyższości?

Dla mnie jest to wypowiedź piłkarza/sentymentalnego kibica Górnika Zabrze Jana Urbana, a nie trenera Legii Jana Urbana. I dodatkowo według mnie niezbyt trafna, jeśli tyczy się ona przeszłości. Nigdy nie miałem poczucia wyższości, gdy przywdziewałem koszulkę Legii. Co najwyżej poczucie dumy czy wyjątkowości klubu, który spełniał moje ambicje chęci bycia najlepszym. Od pierwszego dnia pobytu w tym klubie wiedziałem, że liczy się tu tylko pierwsze miejsce, i ludzie wokoło ciągle to powtarzali. Ale nie powodowało to u mnie wzrostu jakiegokolwiek syndromu. U moich kolegów z boiska także nie widziałem syndromu wyższości, ale rozumiem, że piłkarze czy też kibice innych drużyn mogli nas tak postrzegać. No cóż, takie ich prawo. Myli się Jan Urban, że w Warszawie są takie same wymagania jak w Madrycie czy Monachium. Nikt przecież od Legii nie wymaga zdobywania Pucharu UEFA czy też grania w finale Ligi Mistrzów, ale nieprzegrywania po pierwszej połowie z Vetrą Wilno czy też walki jak równy z równym przeciwko FK Moskwa - już tak. Myślę, że wymagania w stosunku do Legii są adekwatne do rzeczywistości i sytuacji ekonomicznej klubu od początku rządów myśli pampeluńskiej. Traktuję słowa Jana Urbana jako zwykłe głupstwo, jakie czasami każdemu zdarza się powiedzieć. Nie należy mieć także do niego pretensji za sentyment do czasów spędzonych w Górniku Zabrze, choć dziwny moment i dziwną formę do jego okazania sobie wybrał - w przededniu ważnego meczu. Chyba że miało to na celu zmobilizowanie zawodników, którzy dawali znaki owego "syndromu"? Ale to należy robić w szatni. piłkarz Legii w latach 1995-2006 dwukrotny mistrz Polski właściciel serwisu internetowego Legia.Net