Legia dla każdego

Reprezentacja Polski wolała grać na Łazienkowskiej niż na Stadionie Śląskim, bo w Chorzowie czegoś takiego jak Żyleta nie było. "Sen o Warszawie" intonowany przez Żyletę brzmiał jak "You'll Never Walk Alone" w wykonaniu trybuny Kop w Liverpoolu. Wszystko byłoby idealnie, gdyby nie ciemna strona Żylety. Niestety, bywała ona też miejscem, gdzie rodzi się agresja, chamstwo, nietolerancja, co przeobraziło się w końcu w wojnę kibiców z klubem, który podobno mają w sercu ("Legia to my"), odmawiając innym prawa do takiej samej, a może zdrowszej, miłości. Na trwającym półtora roku bojkocie władz klubu stracili wszyscy. Kiedy kibice postanowili pożegnać Żyletę przed rozbiórką stadionu, na Łazienkowską wróciło życie. Maciej Iwański, który gra w Legii od kilku miesięcy, był w szoku, bo do tej pory nie miał okazji się przekonać, jaka to jest siła. Wrócił doping, flaga "sektorówka" z panoramą Warszawy, żadnych obraźliwych haseł pod adresem gości z Wrocławia ani ITI, bez którego nie byłoby dzisiejszej Legii. Było miło, czyli tak, jak chcemy, żeby było, kiedy idziemy na mecz. To, że prawie każdy widz z Żylety wziął sobie na pamiątkę fotelik, na którym siedział w piątek, uważam za czyn o znikomej szkodliwości społecznej. I chociaż zgody na tę samowolę Legia nie wydała, to nie dała też zakazu. I kiedy zdezorientowani ochroniarze, a za stadionem policjanci, widząc wychodzących kibiców z fotelikami pod pachą, pytali władze Legii, co zrobić, usłyszeli w odpowiedzi: nic. Może ten gest też da do myślenia bojowo nastawionym kibicom. Tym bardziej że i wśród dotychczasowych kontestatorów widać rozłam. Oficjalnie mówią, że porozumienie z władzami Legii nie jest możliwe. Prywatnie - że cała ta wojna i bojkot nie mają sensu, tylko honor nie pozwala im się wycofać. Niedziela była na Łazienkowskiej dniem otwartym. Rodziny z dziećmi przyszły zwiedzić stadion, zrobić sobie zdjęcie na tle resztek po Żylecie i dotknąć prawdziwych piłkarzy. Widać było na oko, że większość tych ludzi na mecze nie chodzi, być może z obawy o swoje bezpieczeństwo. Może po zbudowaniu nowego stadionu, obok którego stanie pomnik Kazimierza Deyny, to się wreszcie zmieni.