Michał Pazdan: Nie mam problemów z wyprowadzaniem piłki

Gra wślizgiem - Im człowiek starszy, tym stara się jak najmniej używać wślizgu. Niemniej dobrze wykonany jest skuteczną bronią. Najlepiej robić to w bocznych strefach, gdzie jest najbezpieczniej, ale czasem trzeba i we własnym polu karnym. Trzeba być jednak pewnym, że zagranie będzie udane. Błąd może wiele kosztować. Dlatego lepiej odbierać piłkę dzięki dobremu ustawieniu. Ale są sytuacje, że wślizg jest jedynym rozwiązaniem. Wielu obrońców nie gra wślizgiem, nie potrafi tego robić. Są trenerzy, którzy nie lubią gry wślizgiem. Michał Probierz np. przy grze w "dziada" zakazywał robienia wślizgów.

- Nikt mnie tego nie uczył, nie wiem, czy jest w ogóle trening polegający na uczeniu robienia wślizgów. U mnie to takie naturalne. Wślizgiem się gra najczęściej asekurując kolegę lub by nie pozwolić lepiej ustawionemu rywalowi oddać strzału czy wykonać groźnego podania, nie pozwolić się obrócić napastnikowi, skasować akcję przeciwnika i się ustawić.

- Zawodnicy szybcy często gorzej się ustawiają, bo szybkością mogą wiele nadrobić. Piłkarze wolniejsi bazują zwykle na dobrym ustawieniu się w defensywie, na swoim doświadczeniu. Dziś w piłce nożne dla stopera podstawą jest szybkość reakcji, ale też szybkość wrodzona. Przyglądam się czasem innym, niskim stoperom jak Otamendi. Nie ma warunków, musi grać blisko rywala, agresywnie i dobrze piłkarsko. Nadrabia skocznością, dynamiką i dobrym ustawianiem się.

Wyprowadzanie piłki - Nie mam problemów z wyprowadzeniem piłki, lubię to robić. A że czynię to rzadko? To kwestia tego, że na wysokim poziomie jedno niedokładne zagranie wiążę się z kontratakiem. A środkowy obrońca nie jest od podejmowania ryzyka, raczej musi je ograniczać. Nie mogę narażać zespołu, na błyskawiczny bieg trzech Senegalczyków w pole karne. Mówił o tym trener na przedmeczowej odprawie. Grając na stoperze, zawsze trzeba to wypośrodkować i wiedzieć, kiedy można sobie na coś pozwolić, a kiedy nie. Dziś sztuką jest grać do strefy gdzie wybiegają piłkarze, ale tak by przeciwnik nie dostał piłki. To cechuje najlepszych obrońców. Im więcej meczów gra się na wysokim poziomie, tym łatwiej podejmować takie decyzje. Czasem widzisz, że możesz zagrać piłkę, widzisz lukę, ale wiesz, że nie powinieneś ryzykować. Czasem ułamek sekundy decyduje o tym, że nie powinieneś tego robić bo np. idealnie nie przyjąłeś piłki albo widzisz, że defensywny pomocnik tylko czeka na twoje zagranie w ten sektor.

O grze trójką obrońców - W meczu z Koreą pierwszy raz zagrałem świadomie w systemie z trzema obrońcami, tak by było to wytłumaczone i bym wiedział, jak mam grać. Zadania są trochę inne, założenia też.

Gra defensywna na Mundialu - Mało który zespół gra wysokim pressingiem, każdy raczej preferuje zabezpieczanie tyłów, grę bezpieczną.

O radzeniu sobie z presją - Każdy inaczej przeżywa mecze, inaczej się regeneruje. Ja w ostatnich latach miałem wiele sytuacji, w których musiałem sobie z presją, z byciem pod krytyką poradzić i z czasem się na to trochę uodporniłem. Były sytuacje, w których było mi bardzo ciężko. Ale od dwóch lat współpracuję z dobrym psychologiem i wiem, jak funkcjonuje ludzki umysł, jak mam reagować na pewne rzeczy. I to mi pomaga. Czasem się o czymś za dużo myśli, człowiek się katuje, a nie tędy droga. Trzeba szybko pewne kwestie zrozumieć, co pomaga w regeneracji mentalnej. Co ciekawe moje spotkania z psychologiem spowodowały, że zainteresowałem się psychologią. Bardzo ciekawa i pożyteczna dziedzina nauki. Przydaje się nie tylko w piłce, ale i w życiu codziennym.