Wojciech Szala: Nie mogę być delikatny

Z Wojciechem Szalą, obrońcą Legii, rozmawia w Maciej RowińskiPamięta Pan, kiedy strzelił ostatnio gola dla Legii? - Czy to sensacja, że strzeliłem bramkę FC Kopenhaga? Tak, bo jedynego gola w lidze strzelił Pan, grając jeszcze w GKS Katowice. A było to 10 lat temu... - Pamiętam. Skoro zdobyło się tylko jednego (śmiech). Wobec kontuzji Dicksona Choto ma Pan pewne miejsce w defensywie Legii. Młodsi koledzy jeszcze Panu nie zagrażają. A jak współpracuje się Panu z lnakim Astizem? - Zdaję sobie sprawę, że rywalizacja w zespole zaostrzyła się. Jest jeszcze Błażej Augustyn, trener Beenhakker na pozycji stopera wystawił w ostatnim meczu kadry Jakuba Wawrzyniaka. Oni chcą wskoczyć na moje miejsce. Ale się nie dam. A z Inakim dogadujemy się bez słów. Jest Was dwóch. Kto rządzi w obronie? - Wszystko zależy od sytuacji. Patrzymy na siebie i... jeden daje sygnał. Nie boi się Pan, że z racji wieku znajdzie się Pan wkrótce w odczepionym wagonie? - Zrobię wszystko, by stało się to jak najpóźniej. Na razie daję sobie radę. Gdy przedłużał Pan umowę z Legią, stwierdził Pan jednak, że to ostatni podpis złożony na kontrakcie... - Tak powiedziałem, ale gra sprawia mi coraz większą frajdę. Do zakończenia kontraktu z Legią pozostało jeszcze dwa i pół roku. Występuje Pan w Legii od ponad sześciu lat, a mimo to jest Pan chyba najbardziej anonimowym piłkarzem. - Nie lubię wychodzić przed szereg, ani tym bardziej gościć na czołówkach gazet. W życiu jest Pan spokojny, a na boisku czasem wstępuje w Pana diabeł? - Moja postawa na boisku wynika z chęci odniesienia zwycięstwa. Przecież na murawie nie mogę być delikatny. Mieszka Pan w Warszawie, a cała rodzina w Katowicach. Nie tęskni Pan? - W Polsce jest wszystko w porządku. Odwiedzam rodzinę, albo żona przyjeżdża do mnie. Gorzej jest na zgrupowaniach. Wtedy tęsknię. Mówią, że Szala ma śląski, twardy charakter. A przecież urodził się Pan w Piotrkowie Trybunalskim. - To, że się tam urodziłem, nie ma znaczenia. Wychowałem się na Śląsku, gdzie przeprowadziła się moja rodzina, gdy miałem półtora roku.